Lot Fiakera

Na koniec usiądź w wygodnym powozie i wróć do teraźniejszości niczym ze snu Fiaker Ride.

Poznaj Wiedeń z lotu ptaka i podziwiaj fantastyczne widoki na Hofburg, katedrę św. Szczepana, pałac Schönbrunn i wiedeński Prater.
Ciesz się nowym Fiakerride z efektami laserowymi i mapowaniem 3D.
Przeżyj pokaz sztucznych ogni na koniec swojej podróży w czasie w Time Travel.
Fantastyczne widoki na Wiedeń są wyjątkowe i potwierdzają, że Wiedeń jest jednym z najbardziej przyjaznych do życia miast na świecie.

Kup bilety już teraz!

Fiaker i Wiedeń dzisiaj

Możemy spojrzeć wstecz na około 300 lat historii dorożek w Wiedniu.
Dorożki są dla Wiednia tym, czym gondole dla Wenecji.
Dorożka składa się z trzech części: Koni, powozu i woźnicy.

Termin „Fiaker ” pochodzi z języka francuskiego, ponieważ pierwszy postój dla powozów do wynajęcia znajdował się przy Rue de Saint Fiacre w Paryżu.
Zostały one po raz pierwszy użyte przez kupca już w 1662 roku. Zostały one jednak nazwane na cześć irlandzkiego mnicha Fiacriusa, którego obraz znajdował się na zewnętrznej ścianie lokalnej gospody.
Święty Fiakryusz otrzymał niebiański patronat nad tym nowym zawodem.

Pierwsza licencja na dorożki została wydana w Wiedniu około 30 lat później.
W XIX w.
w Wiedniu było już około 1000 dorożek.
Od czasów I wojny światowej powozy konne w Wiedniu były wynajmowane głównie na wycieczki po mieście, wizyty w Praterze (popularne na bierzmowania) i specjalne okazje (np. śluby).

Pierwsze kobiety powożące zostały wprowadzone w 1984 r. Ceny wycieczek są ustalane przez miasto Wiedeń, a tradycyjny st rój jest również regulowany przez prawo.
Od 1998 roku w Wiedniu wymagany jest egzamin na prawo jazdy, aby móc pracować jako dorożkarz.

Obecnie w Wiedniu działa około 40 firm dorożkarskich z 200 dorożkami.
Wiele z tych powozów ma już ponad 100 lat.

Wśród około 40 wiedeńskich specjałów kawowych jest nawet kawa Fiaker.
Jest to napój składający się w połowie z czarnej kawy i w połowie z bitej śmietany, aromatyzowany rumem.

Gulasz Fiaker to popularne danie kuchni wiedeńskiej.
Fiaker jest i był śpiewany w wielu wiedeńskich piosenkach.

Umowa państwowa

Austriacki Traktat Państwowy został podpisany w Sali Marmurowej Pałacu Belwederskiego 15 maja 1955 r. po 10 latach okupacji (1945-55).
Dotyczył on przywrócenia wolnej, niezależnej i demokratycznej Austrii.
Neutralność była ważnym kryterium negocjacyjnym. Zaangażowanymi politykami byli Leopold Figl i Julius Raab .
Leopold Figl, ówczesny minister spraw zagranicznych, był jednym z sygnatariuszy traktatu państwowego, wraz z odpowiednimi ministrami spraw zagranicznych i wysokimi komisarzami czterech mocarstw okupacyjnych.
Figl jest znany ze swoich słynnych słów: „Austria jest wolna”.

Poszczególni ministrowie spraw zagranicznych i wysocy komisarze zwycięskich mocarstw podpisali: Mołotow i Iljichow dla Związku Radzieckiego, Macmillan i Wallinger dla Wielkiej Brytanii, Dulles i Thompson dla USA oraz Pinay i Lalouette dla Francji. Leopold Figl sygnowany zielonym atramentem .

Warto zauważyć, że oryginał traktatu państwowego jest przechowywany w Moskwie , a nie w Wiedniu.
Dokument zawiera prawie 300 stron z tłumaczeniami na rosyjski, angielski, francuski i niemiecki.
Jest on przechowywany w archiwach rosyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Moskwie.
Dokument jest okazjonalnie przywożony do Austrii na wystawy.

Stolica Austrii

Liczący ponad 1,8 miliona mieszkańców Wiedeń jest stolicą Austrii i jednocześnie jednym z dziewięciu austriackich krajów związkowych.

W 1900 roku Wiedeń miał już ponad 2 miliony mieszkańców, co czyniło go piątym co do wielkości miastem na świecie.
W tym czasie Wiedeń był stolicą cesarstwa i był uważany za kulturalne i polityczne centrum Europy.

Pod względem architektonicznym Wiedeń do dziś charakteryzuje się przede wszystkim budynkami wokół wiedeńskiej Ringstrasse z okresu Gründerzeit, ale także barokiem i secesją.
Hofburg był rezydencją cesarską przez ponad 640 lat i jest jednym z największych kompleksów budynków na świecie.

Obecnie Hofburg jest siedzibą prezydenta federalnego i kanclerza federalnego.
Znajduje się tu około 15 muzeów, a nowoczesne centrum konferencyjne przyciąga wielu gości z zagranicy.
Tak było już podczas Kongresu Wiedeńskiego w latach 1814/15, kiedy to Wiedeń odegrał ważną rolę w międzynarodowej dyplomacji, która została zachowana do dziś.

Historyczne centrum Wiednia i pałac Schönbrunn zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Wiedeń kojarzony jest z muzyką klasyczną.
Wiedeńska Opera Państwowa jest jednym z najważniejszych i najpiękniejszych teatrów operowych na świecie.

Wiedeń jest zielonym miastem, ponieważ prawie 50% jego powierzchni to tereny zielone.
Prater, zielone płuca Wiednia, odgrywa w tym dużą rolę.
Obok katedry św. Szczepana znajduje się tu diabelski młyn Giant, jeden z symboli Wiednia.
Wiedeń jest uważany za miasto o bardzo wysokim standardzie życia i w ostatnich latach konsekwentnie plasuje się w rankingu miast o najlepszej jakości życia na świecie.

Po tym jak jego ojcieczmarł nagle na szkarlatynę w 1849 roku w wieku zaledwie 45 lat, jego syn był w stanie przejąć orkiestrę ojca.
Dopiero w 1852 roku synowi Johanna Straussa powierzono wykonywanie muzyki na dworze cesarskim.
Później otrzymał tytuł k.k. Hofballmusik-Direktor.

Operetka „Fledermaus” i „Baron cygański ” wywołały dalszy szum.
Został obsypany zaproszeniami i zaszczytami jako Król Walca.
Skomponował niezliczoną ilość walców i operetek w ciągu dnia i grał do późnych godzin nocnych. Sławę na całym świecie przyniósł mu Walc Dunajski, uważany za sekretny hymn Austrii.

Ogromny nakład pracy Straussa zebrał swoje żniwo: fizyczne załamania wymagały serii wizyt w spa w latach 1853-55.
Inspirację znalazł w Badgastein, a następnie spędził kilka sezonów jako gość w Pawłowsku niedaleko Petersburga, gdzie udało mu się również pozyskać rodzinę rosyjskiego cara.
To właśnie występy w Pawłowsku pozwoliły synowi Straussa w końcu wyjść z cienia ojca w Wiedniu.

W 1862 r. poślubił byłą piosenkarkę Henriette, zwaną Jetty, która była o siedem lat starsza od niego i została jego menadżerką.
Po jej śmierci w 1878 r. poślubił aktorkę i piosenkarkę Ernestine Dittrich, znaną jako Lili, która była od niego młodsza o 25 lat .
Wkrótce jednak rozwiedli się z powodu innego mężczyzny.
Pocieszył się Adele Strauss, młodszą od niego o 31 lat.
Aby się z nią ożenić, przeszedł z katolicyzmu na protestantyzm, a nawet opuścił państwo austriackie i został obywatelem Saksonii i Gothy.

W 1872 roku wyruszył w swoją najdłuższą trasę koncertową, która zabrała go przez Atlantyk na „World Peace Festival” w Bostonie i dalej do Nowego Jorku.
Wkrótce jednak zaczął cierpieć z powodu tęsknoty za domem i cieszył się, że znów może występować w Wiedniu.

3 czerwca 1899 zmarł w wieku 74 lat na zapalenie płuc. Był trzykrotnie żonaty i nie zostawił dzieci.

Jego pomnik w Stadtpark jest jednym z najczęściej fotografowanych w Wiedniu, a na Cmentarzu Centralnym możemy odwiedzić jego grób honorowy.
Można również odwiedzić jego dawny dom przy Praterstrasse, gdzie skomponował słynny Walc Dunajski.
W 9. dzielnicy znajduje się również interesujące muzeum poświęcone dynastii Straussów.